امروز بعد بیخوابی 72 ساعته و مهمان جدیدم تصمیم گرفتم کلمه های ذهنم رو پیاده کنم

پیاده سازی کلمات همیشه راه خوبیه که گره های کلاف پیچیده ی مغزت و تا حدی باز کنی

گاهی انقدر کلمه و فکر تو ذهنم به صورت دورانی در حال چرخش هستن که بی حالم می کنه

بی انرژی طوری که انگار تمام روز رو از یه کوه بلند در حال بالا رفتن بودم و قله ای برای رسیدن وجود نداره

گاهی فقط استراحتگاه های کوچکی که مشغله های روز مره هستن من و ازون فضا می کشه بیرون

یه جوریه

انگار از وسط مشغله های زندگی هم یه راهی برای نفوذ به لایه ی بیرونی پیدا می کنن و حس می کنی که هستن و یه بخشی از مغزت به صورت مکرر داره روشون کار می کنه. بررسی، تحلیل، واگویه کردن و این چرخه تمومی نداره

شاید علائم خستگیه

شایدم همون درد عمیق نبودنت

هنوز نمی فهمم چطوری می گذرونی بدون من

من که نتونستم

شاید هیچوقت هم نتونم

برای همین فکر کردم باید راه جایگزین پیدا کرد

نوشتن